Bir varsa, bir yoksa... Öyle olsa, böyle olsa...

 

Bir varsa, bir yoksa…

Günlerden cuma olsa…

Mevsimlerden yaz…

Final haftasında olsam, yani Haziran başlarında…

Hava sıcak olsa…

Sabahlamış olsam, tüm notları ezberlesem. Sabah annem uyansa kahvaltıdan önce bir fasıl, sonra bir fasıl anlatsam ona ezberlediğim ders notlarını.

Hazırlanıp çıksam evden. Otobüse binmeden alsam gazetemi büfeden. En sevdiğim gazeteyi, en sevdiğim gününde, en sevdiğim eki ve en sevdiğim yazarıyla okumanın mutluluğuyla tutsam metro yollarını.

Sıhhıye’de insem, okul otobüsüne binsem, Eskişehir yolları boyunca okusam bir kez daha notları.

Sınava girsem, çıksam. Oh bu da bitti desem.

Tekrar aynı yolu dönsem, eve gitsem. Annem açsa kapıyı. Benden çok ezberlediği notlar sayesinde sorsa “Ne çıktı sınavda?” diye.

Babam gelse sonra eve. Kardeşim, ben, annem, babam otursak sofraya. Patates kızartması yapmış olsa annem. Çay demlenmiş olsa. Otursak balkonda içsek dördümüz. Güneşin batışını izlesek. Güneşle birlikte renklerin de gidişini konuşsak. Konuşsak sabaha kadar…

Sabah olsa. Renkler gelse geri. Kahvaltı masasında ayaklarımızı masaya koyma yarışı yapsak kardeşimle. “Beyaz peyniri sevmedim” desem. Mızmızlansam.

Yarın ki kahvaltıyı kim hazırlayacak diye batak oynasak. Annem yine kaybetse. Haksızlık bu dese, haksızlık!

Bugün günlerden cuma. Tam da istediğim gibi yaz. Ama ne Radikal var artık, ne de Kitap Sanat eki. Ne Cüneyt Özdemir köşe yazısı yazıyor artık, ne de ben sınavlara giriyorum. Ne patates kızartması var ortada ne de sevmediğim beyaz peynir.

Ne annem var artık ne de mızmızlanabileceğim biri.

Tek bir gerçek var bildiğim, söylemek istediğim: Haksızlık bu, haksızlık!