Taştan Nihale Yaptım

Minik Meleğin Bana Verdiği Ders

Bir cumartesi sabah erkenden uyandım. Amacım minik melek uyanmadan hazırlıklarımı yapıp, yeni videomu çekmekti. Çektim de!

O uyurken sessizce taşlarımı yıkayıp, kuruttum. Diğer malzemeleri de yanıma aldım. Kamerayı hazırladım. Başladım çekmeye.

Önce taşları keçenin üzerine dizdim. Ardından kalemle etrafından geçtim ve keseceğim alanları belirledim. Keçeyi kestikten sonra da geriye sadece taşları yapıştırmak kaldı. Yapıştırırken biraz zorlandığımı itiraf etmek zorundayım. Sıcak silikon kullandım ama taşları yapıştırmak gerçekten biraz sabır istiyor.

En sonunda yapıştırdım taşları ve nihalem hazırdı. Sonra fotoğraf çekimini yapıp, mutfakta minik meleğin rahatça görebileceği bir yere koydum. Görünce sevinir diye düşündüm.

Uyandı mutfağa geldi, nihaleyi gördü ve “Anne neden benim boyadığım taşları kullandın! Onu ben aile katılım gününde okulda yaptım. O benimdi!” demezdi. Ben tabii şoke oldum. Hiç böyle bir tepki beklemiyorum. “Tamam annecim, senin taşını çıkarırım oradan, olur mu?” diye sordum. Neredeyse ağlayacak.

Beraber çıkardık onun taşını. Kahvaltı yaparken tekrar konuya döndü, gözleri dolu dolu: “Ama anne o benim taşımdı. Neden aldın sen onu?”

Çocuk haklı. Her zaman ona başkasının eşyasını alırken izin almasını tembihliyoruz. Şimdi benim yaptığım da tam bunun tersi!

“Haklısın annecim. O senin taşındı. Ben senden izin almadan kullandım taşını. Özür dilerim. Ama senin sevineceğini düşünmüştüm. Üzülmeni asla istemem. Bir daha bu şekilde davranmam. Senin eşyalarını alırken senden izin isteyeceğim bir daha, tamam mı?” dedim.

“Tamam” dedi. Konu neyse ki kapandı. Ama ben çok büyük bir ders aldım. Çocuklara yaptırmak istediklerimizi önce biz yapmalıyız! En iyi öğretme yolu bu çünkü!

Sevgilerle!