Gün Batımını İzliyoruz, Dağların Arkasına Yavaş Yavaş Saklanmasını

Güzelçamlı’da Gün Batarken…

Gün batımını izliyoruz. Aşağı doğru süzülmesini, dağların arkasına yavaş yavaş saklanmasını... Sarıdan turuncuya ve ardından o kızıl maviye dönüşmesini…

Neredeyse tüm semt ona konsantre. Kimse bakışlarını alamıyor ondan. Onu izliyor ve dalıyor uzaklara. Belki gençliğine belki umutlarına…

Kimi deniz kenarına koyduğu bir sandalye üzerinde, kimi sevgilisinin kolunda. Kimi pişmanlıklarının kederinde, kimi bugünü unutma derdinde. Kiminin elinde şarap kadehi, kiminin bol demli çayı.

Herkesin gözü onda. Saniye saniye aşağıya süzülmesini izlerken belki de dillerinde bir mısra: “Gün eksilmesin penceremden…”

O giderken tüm semti selamlayarak bütün ihtişamlıyla, denizde de onu yolculamanın heyecanı. En yükseldiği şekliyle, en sevdiğine fısıldadığı melodilerle…

Ben… 

Bense elimde kahve, yüreğimde huzur, dilimde bir kelimeyle… İyi ki!

İyi ki varız, iyi ki buradayız, iyi ki güneş var ve iyi ki hayatımın güneşleri var! İyi ki beni aydınlatan, sıcacık sarmalayan, kızıl maviliği paylaştıklarım var. İyi ki ben ve beni yaratanlar var ve iyi ki her zaman benim yanımda olanlarım var.

İyi ki sevinçlerim, hüzünlerim, kederlerim var. Onları paylaştıklarım var iyi ki.

Ve iyi ki iyikilerim var!